اکنون ۹ کشور جمهوری اسلامی ایران، هند، جمهوری قزاقستان، جمهوری خلق چین، قرقیزستان، پاکستان، فدراسیون روسیه، تاجیکستان و ازبکستان عضو رسمی سازمان همکاری شانگهای هستند و سه کشور افغانستان، بلاروس و مغولستان دارای وضعیت ناظر و ۶ کشور جمهوری آذربایجان، جمهوری ارمنستان، پادشاهی کامبوج، جمهوری دموکراتیک فدرال نپال، جمهوری ترکیه و جمهوری دموکراتیک سوسیالیستی سریلانکا شرکای گفت وگوی سازمان همکاری شانگهای محسوب می شوند.
تحلیلگران اعتقاد دارند عضویت ایران در این سازمان در کنار تحولات مهم بین المللی می تواند مرحله تازه ای از دگرگونی روندها و اهداف را برای این سازمان و اعضای آن رقم بزند.
این سازمان علاوه بر چین و روسیه شامل برخی کشورهای شوروی سابق همچون قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان و به تازگی هند و پاکستان می شود.
بنا بر ادعای این اتاق فکر آمریکایی، سازمان همکاری شانگهای بیشتر به عنوان یک انجمن برای بحث و تعامل عمل می کند تا یک اتحاد رسمی منطقه ای مشابه ناتو یا اتحادیه اروپا … با همه این نقایص اما سازمان همکاری شانگهای از الحاق ایران برای تقویت گفتمان خود درباره وضعیت رو به رشد سازمان در جهان استفاده خواهد کرد.
طبق این تحلیل، از نظر داخلی نیز مقامات ایرانی روند الحاق را در تقویت شرایط اقتصادی کشور مثبت می بینند. «روح‌الله لطیفی» سخنگوی گمرک ایران در تیر ماه گذشته اعلام کرد که صادرات غیرنفتی ایران به کشورهای سازمان همکاری شانگهای در سه ماهه دوم سال جاری ۲۰ درصد افزایش یافته و در مجموع به ۵.۵ میلیارد دلار رسیده است. تهران همچنین میزبان چندین رویداد به مزایای تجاری عضویت در سازمان همکاری شانگهای بوده است.
سازمان همکاری شانگهای (SCO) در ۱۵ ژوئن ۲۰۰۱ در شانگهای، ابتدا با مشارکت قزاقستان، چین، قرقیزستان، روسیه، تاجیکستان و ازبکستان تشکیل شد و اکنون حدود یک سوم اقتصاد جهان را در اختیار دارد.
یک گام کوچک تا عضویت کامل ایران
«موسسه واشنگتن برای سیاست خاور نزدیک» هم در تحلیلی مشابه آورده است سازمان همکاری شانگهای اغلب به‌عنوان یک بلوک ضدغربی شناخته می‌شود و حتی برخی آن را ضد ناتو می دانند. با این حال، در عمل ناهماهنگی سیاست ها و نبود یکپارچگی منطقه‌ای در کنار ظرفیت بروکراتیک اندک، ظرفیت های این سازمان را محدود کرده است.
این اتاق فکر آمریکایی در گزارش خود که روز قبل از اجلاس سران سمرقند منتشر شد، آورده است: یادداشت استانداردی که ایران امضا می کند، تعهدات مختلفی را شامل می شود که از جمله آن ها الحاق به موافقت‌نامه‌ها و معاهدات سازمان همکاری شانگهای مانند منشور تأسیس سازمان و کنوانسیون مبارزه با تروریسم، افراط‌گرایی و تجزیه‌طلبی است. زمانی که این پیش نیازها از سوی ایران برآورده شود، این کشور اسناد الحاق برای تصویب به دبیرخانه سازمان همکاری شانگهای در پکن ارائه خواهد کرد.
«تریتا پارسی» مدیر اندیشکده کوئینسی در واشنگتن دی‌سی اعتقاد دارد در حالی که پیشنهاد ایران برای عضویت کامل برای اولین بار در سال گذشته تصویب شد، تصمیم برای الحاق اکنون در زمان نامناسبی رخ داد زیرا هم ایران و هم رهبران غربی امیدوار بودند به معامله ای برای احیای توافق هسته ای دست یابند.
براساس این تحلیل، در واقع سازمان همکاری شانگهای به تهران یک مجمع دیپلماتیک برای ایجاد روابط نزدیک تر با کشورهای منطقه را نیز ارائه می دهد؛ این روند قبل از این مختل شده بود. عدم انسجام و محدودیت های داخلی در میان دولت های آسیای مرکزی موجب شده است تا ایران به عنوان یک مرکز حمل و نقل بالقوه و جایگزینی برای وابستگی به روسیه هم دیده شود.
«نیکول گراجوسکی» در تحلیل خود نوشت، یک سال پس از موافقت سازمان همکاری شانگهای با درخواست ایران برای عضویت، این کشور با امضای تفاهم‌نامه تعهداتی در اجلاس سران سازمان همکاری شانگهای در سمرقند مرحله جدیدی را آغاز کرد. با این گام، روند رسمی یک ساله ایران برای دستیابی به عضویت کامل نهایی می شود.
سازمان همکاری شانگهای از زمان تشکیل در سال ۲۰۰۱، تنها یک بار اعضای جدید را پذیرفت و آن هم زمانی بود که درخواست های عضویت هند و پاکستان در اجلاس سال ۲۰۱۵ تصویب شد. دو کشور در اجلاس سال ۲۰۱۶ یادداشت های تعهداتی را امضا کردند و در اجلاس سال ۲۰۱۷ به عنوان اعضای کامل پذیرفته شدند.
«رجب طیب اردوغان» رئیس جمهور ترکیه هم در نشست سازمان همکاری شانگهای در جمع خبرنگاران گفت: روابط آنکارا با کشورهای این سازمان با برداشتن گام بعدی موقعیت بسیار متفاوتی پیدا می کند. هدف ترکیه عضویت در این سازمان است.